Nereden Başlasam?

Selda Akyol

Düzel Laboratuvarlar Grubu Adana Şubesi Yardımcı Hizmetler Personeli

Nereden başlasam nasıl tarif etsem bilemiyorum. Yaşadıklarım tarif edilebilir mi onu da bilmiyorum. Kısaca, tek bir kelimeyle özetlemem, gerekirse koca bir boşluk! Akşam yatmadan ertesi gün için hazırlıklarımızı yaptığımı çocuklarımın okula gitmesi için çantalarını hazırladım, kedinin huzursuz bir şekilde miyavlamasını, ne istediğini anlamayıp mamasına ve suyuna takviye yaptığımı, daha sonrasında gece kedimin ısrarla yanımıza gelip miyavlama sesine ve sonra o sese kalktığımda etrafın sallandığını hissetmem, ardından durumu anlamam ve eşime “deprem oluyor! kalk sen oğlumu, ben kızımı alıp direk aşağı kaçalım” dedim. Kızımı kucağıma aldığımda eşimin oğluma sarıldığını gördüm ve kapıdan çıkamadık. Biz de eşimin yanına vardık, kızımı eşime bırakır bırakmaz kedimizi almaya koştum kedimizi de alıp, birbirlerine sarılıp koltuğun orda çocuklarımızla birlikte birbirlerine kenetlendik.  Deprem bittiği an aşağı koştuk, oğlum ağlamaktan eşimin kucağında bayıldı. Bunları yazarken bile o an hissettiğim duygularımın aklıma gelmesi inanın tarif etmesi çok zor. Ne yapacağımızı nereye gideceğimizi bilememek…Üstelik yalnız da değilim. Sorumluluğunda olduğum 2 çocuğum, eşim ve bir de duygusunu sözel ifade edemeyen kedimle birlikte sokaktayız. Her gün gerek kahkaha gerek hüzün yaşadığımız o ev artık bizlere soğuk bir duvar! Her ana şükretmenin ne olduğunu artık somut bir şekilde hissediyoruz. Şükrediyorum ki ailem, sevdiklerim hayatta, şükrediyorum ki evimize eşyalarımızı alabilmek içinde olsa girebiliyoruz. Anlatmak istediğim o kadar çok şey var ama ifade edebileceğim sözler yetersiz kalıyor. Çocuklarımın ağlama sesi, anne biz üşüyoruz demesi kulaklarımdan çıkmıyor. Tek istediğim şu anki halimizden daha kötü bir hale düşmemek. Çadırda geçirdiğim bu süreçleri ailemle güzel bir aktivite olarak planlarken şimdi ise çadır bizim bir tatilimiz (aktivitemiz) değil, bizim artık evimiz, sığınabileceğimiz bir yer oldu. Hayat biz başka planlar yaparken başımıza gelenlermiş, gerçekleri anladım. Bu süreçte maddi olarak ihtiyaç olduğu gibi manevi ihtiyacın daha fazla olduğunu gördüm. Bana ve aileme bu süreçte gerek maddi gerek manevi olarak desteğini hep hissettiren her an yanımızda olan her ihtiyacımıza elinden geldiği kadarının fazlasıyla yapan özellikle Şule Çolakoğlu hocama ve Düzen ailesine çok teşekkür ederim .Bu ailenin bir üyesi olduğum için bir kez daha kendimi şanslı hissettim.