Depremi Yaşamak

Sinem Altıparmak

Düzen Laboratuvarlar Grubu Adana Şubesi Hemşire/Numune Alma ve Kabul Personeli

Dünya kadınlar gününde bu sene tekrar emekçi ve güçlü kadınları anıyoruz. Yıllardır süren kadınların var olma savaşları… İşte, okulda, evde, sosyal alanlarda söz sahibi olabilmek için çabaları… Sadece “kadın” olduğumuz için kendimizi kabul ettirebilme gayretleri… Daha bahsedilebilecek bir çok savaşlar.

 2023 yılına umutlarla dileklerle başlamıştık. 06.02.2023 tarihinde bir gece, onlarca insanın uykusunun kabusa dönüştüğü o dakika; “04.17” bize hayatımızın kısa bir filmini izletmişti. 7,7 büyüklüğünde bir deprem ile bütün şehir ayağa kalkmıştı. Biz kocaman bir evin küçücük bir köşesinde sıkışıp kalmıştık, saniyeler geçiyordu ama biz yatağın kenarında diz çökmüş hala aynı saniyeyi yaşıyorduk. 12. katta tamamıyla savruluyorduk. Yaşadığımız duyguları kelimeye dökemiyorduk. Dolapların kapağı açıp kapanıyor, avizenin iki kablosundan biri kopmuş sadece biri ile tutunmaya çalışıyor çok hızlı sallanıyordu. Ayakta duramıyorduk. Saniyeler sonra yaşadığımızın farkına vardık ve birbirimize sorduk “biz ne yapacağız?’’. Apar topar ellerimizde bir telefon bir anahtar ile uykudan uyandığımız gibi merdivenleri inmeye çalışıyorduk. Ayaklarımızda çorap bile yoktu. Savruluyorduk. Aşağıda herkes perişan, yağan yağmurun altında tekrar savrulmaya başlamıştık. Yine onu yaşıyorduk. Bunu idrak etmeye çalıştık ve evet bu bir deprem, gerçekten büyük bir depremdi. İçimizden dua ediyor yaşamak istiyorduk. Annemiz, babamız, abimiz, ablamız ve evlatlarımız herkes aklımızdan geçiyordu. Çok şükür sağ olduklarını biliyorduk. Bir saat sonra bir okulun bahçesinde arabanın içinde tir tir titriyorduk. Nefes alabildiğimize şükrediyorduk, teşekkür ediyorduk. Haberlerde gördüğümüzde anlıyorduk ki sadece bizler değildik. Onlarca insan farklı farklı şehirlerde hatta on ilde aynı kabusu yaşıyordu. İçimizde bir yangın vardı fakat üşüyorduk. Günün doğmasıyla her şey yavaş yavaş aydınlanıyordu. Etrafımızda yıkılan binalar, binaların içinde kurtulmayı bekleyen yüzlerce insan…

Zaman geçiyordu, öğlen olmuştu ve yine bir deprem ile daha kendimize gelemeden tekrar bir felaket ile karşı karşıdaydık. Bu sefer de 7,6 . İnanamıyorduk. Biz ne yaşıyoruz diye sorguluyorduk. Dizlerimiz tutmuyordu, yürüyemiyorduk. Sokaktaydık. Duyduğumuz yıkımlar, yakınlarını kaybeden insanlar ve yaşamak umuduyla enkaz altından haykıran insanları düşünüyor kendimiz ile kavga ediyorduk. Evet biz yaşıyoruz ama onlarca insana ne olacaktı düşünemiyorduk. Güneş batıyordu herkes sokakta arabalarda yatıyordu kimileri onları bile bulamadan bir çare istiyordu. Bizler ailemiz ile bir okul bahçesinde günlerce arabalarda yaşadık. Her an deprem mi oluyor diye düşünüyorduk. Kendimizi yorgun, bitkin, çaresiz ve belki de yararsız hissediyorduk. Belki sağlıklı bile düşünemiyorduk. Elimizden geldiğince yapabileceğimiz yardımları yapmaya çakışıyorduk. Bu günlerin geçmesini herkesin iyi olmasını diliyorduk. Günler boyunca aynı günü yaşıyor gibiydik. İş yerimiz evimiz gibi olmuştu. Burada ısınıyorduk, yemeğimizi burada yiyorduk dişlerimizi bile burada fırçalıyorduk. Eşimle 3,5 aydır evliydik. Her gece arabada uyumaya çabalarken birbirimizden güç almaya çalışıyorduk. Teşekkür ediyorduk birlikteydik. Artık zor olsa da evlerimize girmek için kendimizi hazırlıyorduk. Hazır değildik evet ama bir şekilde bunu yapmamız gerektiğini biliyorduk. Daha tamamiyle hazır bile olamadan 20 şubat bir akşam saatinde yine bir deprem yaşıyorduk. Ölüm ile burun buruna olduğumuzu hissediyorduk. Böyle bir acıyı tarif etmek artık çok daha zorlaşmıştı ve sadece sessiz sedasız ağlıyorduk. Çok korkmuştuk. Yastaydık ve böyle bir acı nasıl geçer bilmiyorduk.

Güzel ülkemizi böyle derinden sarsan, kolumuzu kanadımızı kıran bu felaketi asla unutmayacak ve unutturmayacaktık. Sadece ellerimizi açıp dua edebiliyorduk. Bir an önce toparlanmayı diliyorduk. Bu kötü günleri atlatacağımıza inanıyorduk. Bizlere ve bizden daha çok ihtiyacı olan insanlara yardım eden herkese minnet borçlu olduğumuzu bilerek teşekkür ediyorduk. Bir daha böyle bir felaketi yaşamamak dileğiyle kalbimizin bir köşesinde hep bir yasla dua ediyoruz. Tekrar ayağa kalkabilmek dileğiyle iyileşmeyi umuyoruz.